Wrażenia z obejrzenia „Aidy” Verdiego pod gołym niebem, nocą, w scenerii rzymskiego amfiteatru trudno jest opisać. Już rankiem przed przedstawieniem wiedzieliśmy, że czeka nas niesłychana uczta dla uszu i oczu. Obok amfiteatru stały bowiem przeogromne elementy scenografii, które ogromne dźwigi ustawiały wewnątrz Areny. Spektakl oglądaliśmy siedząc tak jak większość widzów na kamiennych schodkach otaczających eliptyczny amfiteatr i czując prawdziwą więź z międzynarodowym tłumem wypełniającym Arenę po brzegi. Zupełnie inną grupę widzów stanowiły osoby zasiadające na parterze, gdzie po czerwonym dywanie kroczyły eleganckie damy w zachwycających wieczorowych kreacjach i dżentelmeni w czarnych smokingach. W końcu spektakl się zaczął i trwał dobre kilka godzin. Najpiękniejszym jego fragmentem był przemarsz zwycięskiego wojska, zrobiony z wielkim rozmachem, łącznie z wjazdem na scenę jeźdźców na białych koniach przy dźwiękach „Marsza tryumfalnego”.
