Park Narodowy Tongariro jest dumą Wyspy Północnej i całej Nowej Zelandii oraz jednym z najstarszych parków narodowych na świecie (1887 rok). Uczynienie zeń parku narodowego uchroniło to święte miejsce Maorysów przed zagładą czy komercjalizacją. Kraina wulkanów pozostaje nadal miejscem magicznym, choć bliżej mu do czarnej odmiany magii.
My do Tongariro zbliżaliśmy się od południa, naszym oczom najpierw ukazał się więc majestatyczny stożek Mount Ruapehu, którego szczyt przez cały rok pokrywa śnieżna czapa. Potem na tle bezkresnej równiny dostrzegliśmy pozostałe dwa stożki: Tongariro i mający niemal idealny kształt Ngauruhoe. Sceneria robiła się coraz bardziej niesamowita. Im bliżej wulkanów, tym mniej roślinności, aż w końcu znaleźliśmy się w otoczeniu brunatnych skał magmowych i żużlu. Tak wyglądać powinny wrota piekieł. Tak wygląda kraina Mordoru. W takim miejscu nikogo nie zdziwiłby widok Orka wychylającego się zza skały, bo tu właśnie nakręcono wiele scen „Władcy pierścieni”. Sceneria nie wymagała żadnych modyfikacji – tu po prostu jest jak w Mordorze. Na szczęście dla nas, Orkowie jednak nie opanowali tej krainy, za to jak wszędzie w Nowej Zelandii, miejsce jest doskonale przygotowane na przyjazd turystów. Wygodny wyciąg krzesełkowy wywozi chętnych na wysokość 2020 m n.p.m., gdzie ulokowano ogromną restaurację z panoramicznymi oknami pozwalającymi zjeść nowozelandzką specjalność, mięsko zapiekane w cieście, w oszałamiającej wulkanicznej scenerii. Dla chętnych przygotowano też liczne szlaki piesze o różnej długości, a na wygodnych czeka położony u stóp Mt Ruapehu najsłynniejszy w Nowej Zelandii hotel – Chateau Tongariro.
Żałowaliśmy bardzo, że ograniczony czas nie pozwolił nam na wycieczkę na szczyt Tongariro ze słynnymi szmaragdowymi jeziorkami. Może jednak dobrze mieć kolejny powód, by wrócić do tego przepięknego kraju.
styczeń 2014
