Po Białymstoku spodziewałam się więcej. Miasto położone gdzieś na północno-wschodnim krańcu Polski dla kogoś z południa kraju z założenia fascynuje i przyciąga. Przed przyjazdem Białystok kojarzył mi się z trzema rzeczami: Ludwikiem Zammenhoffem – twórcą języka esperanto, Pałacem Branickich oraz tańcem. Białystok jest polską stolicą tańca, zarówno towarzyskiego, jak i nowoczesnego. Tu szkolą się najlepsze pary taneczne, stąd pochodzi wielu finalistów „You can dance”.
Nasza wizyta w Białymstoku była dość krótka, szybko bowiem okazało się, że mając ochotę na zwiedzanie niewielu tu zobaczymy. O wiele bardziej interesujące są miejsca położone w okolicach – Tykocin, Supraśl czy tatarskie wioski Bohoniki i Kruszyniany. Obowiązkowo jednak obejrzeliśmy Pałac Branickich, w którym poza imponującą fasadą i jedną Aulą Magna niewiele jest do zobaczenia. Budynek zajmuje obecnie Akademia Medyczna, a chcący zobaczyć pałacowe wnętrza powinien wyjechać do położonej pod Białymstokiem Choroszczy. W dawnym pałacyku Branickich urządzono tam Muzeum Wnętrz Pałacowych z bardzo ciekawą kolekcją mebli i przedmiotów codziennego użytku z XVIII i XIX w.
Niewielkie centrum Białegostoku otacza niezbyt ciekawa zabudowa. Na uwagę zasługuje katedra składająca się z 2 „zrośniętych ze sobą” kościołów. Starszy z nich, renesansowy, kryje mauzoleum rodziny Branickich. Drugim miejscem wartym odwiedzenia jest cerkiew św. Mikołaja. Jak zwykle, nie wolno nam było zrobić zdjęć we wnętrzu prawosławnej świątyni, jej wystrój zrobił na nas jednak duże wrażenie.
13 - 15 lipca 2012
